Van de vier C's heeft de mens alleen invloed op het slijpsel. Een ruwe diamant lijkt zoveel op een gewone kiezelsteen dat de meeste mensen er zonder meer aan voorbij zouden lopen. Alleen vakmensen zijn in staat de gloedvolle pracht van een diamant te onthullen. Een diamant verliest tijdens het slijpproces gemiddeld ongeveer 50% van zijn oorspronkelijke gewicht. Diamant ontleent zijn schittering aan de weerkaatsing van licht.

De slijper staat daarom voor de taak de facetten zodanig aan te brengen dat het licht optimaal van het ene facet naar het andere wordt gekaatst. De kennis voor dit veeleisende vak wordt al eeuwenlang van generatie op generatie doorgegeven. De nauwkeurigheid en finesse van het slijpsel bepalen de schittering van de steen.

Het slijpen gebeurt op een gietijzeren schijf. Deze is geïmpregneerd met olijfolie en diamantpoeder. Door de olijfolie dringt de diamantpoeder in de poriën van de schijf waardoor deze hard genoeg wordt om diamant, het hardste product uit de natuur, te kunnen slijpen.

De verhoudingen tussen de bovenkant van de diamant (crown), de onderkant (pavillion) en het platte vlak van de steen (table) bepalen de schittering van de diamant. Is de diamant goed geslepen, dan is er sprake van zeer goede proportions, polish en symmetry, factoren die de schittering en het 'vuur' van de steen bepalen.

Bij de beoordeling van de Cut wegen de volgende verhoudingen het zwaarst:

1. De hoogte van de Crown (bovenkant) versus de diameter (doorsnede)
2. De diepte van de Pavillion (onderkant) versus de diameter (doorsnede)
3. De breedte van de Table (bovenste facet) versus de diameter (doorsnede)

De dikte van de Girdle (rand) en de grootte van de Culet (onderste puntje) zijn minder belangrijk in de hele beoordeling, maar bepalen wel mede de uiteindelijke beoordeling.